Als er één persoon is die Matthew Lancit niet uit zijn hoofd krijgt, is het zijn oom Harvey. Donkere kringen rond zijn ogen, bleek, blind, zijn benen geamputeerd. Net als Harvey lijdt de filmmaker aan diabetes. Hij heeft de ziekte onder controle, maar één vraag blijft hem achtervolgen: hoe lang nog? Zijn langdurige (zelf)observatie draait steevast om angst voor zwakte en verminking. Hij vertaalt de gevreesde lichamelijke horror naar film, ensceneert zichzelf als een zombie, vampier, een desolate figuur. Lancit anticipeert speels op zijn mogelijke aftakeling en serveert een heel arsenaal aan effecten die – zoals video-opnames bewijzen – teruggaan tot zijn jeugd. Niet voor niets doet het "dood" in de titel ook denken aan "papa". Want "Play Dead!" onderhandelt ook over zijn eigen rol als vader.